สวัสดีครับ หากท่านผู้อ่านเคยสัมผัสไม้ซุง คงจินตนาการได้ว่าไม้ซุงเป็นไม้ท่อนใหญ่ๆ ยาวๆ ยิ่งใหญ่ยิ่งยาว ยิ่งราคาสูงยิ่งขนส่งลำบาก แล้วเขาจะขนส่งหรือยกขึ้นรถบรรทุกกันยังไง  วันนี้เราจะมาเฉลยกันครับ
งานนี้มีตัวแปรอยู่เยอะเหมือนกันมาไล่ดูกันครับ
1. ไม้ - แน่นอนละ วัตถุดิบในการปฏิบัติงานของเรา
2. รถยก - หรือคนเครนนั่นแหละ คนส่วนมากเรียบทับศัพท์ตามยี่ห้อสมัยก่อน เรียกกันกว่า "รถเฮี้ยบ"
3. รถบรรทุก - รถบางคันมีเครนและสามารถบรรทุกได้ในตัว
4. ก็คนบังคับรถเครนไง
5. คนบันทึกหมายเลขไม้ซุง

 
  วันนี้ (13-พฤศจิกายน-2554) เรามีภาระกิจไปขนไม้ซุงประมาณ 2คันรถที่ อ.เมือง จ.น่านครับ  ออกจาก จ.แพร่แต่เช้ามืด ระหว่างทางตอนเช้าๆ มีหมอกพอประมาณครับ พอตัดออกจากถนนหลักเข้าถนนหมู่บ้านแล้วเราก็เข้าสู่โหมด "วิบาก" บางท่านสงสัยว่ามันคืออะไร   หนทางที่เราไปส่วนมาก จะเป็นทางขรุขระครับ ถนนดีๆ เขาไม่ได้ทำเข้าไปไกลในป่าในเขาครับ เราเป็นอันต้องเจอกับถนนคล้ายๆทางเกวียนในสมัยก่อนประจำ  กลับมาสู่โหมด วิบาก วิธีการก็คือเช็คเข็มขัดนิรภัยให้แน่น เปิดกระจกข้างรถลง เข้าเกียร์ต่ำ ขับช้า (เพราะถ้าขับไวหัวจะไปโขกกับหลังคารถ) ที่สำคัญอีกอย่างคืออย่ากินข้าวเช้าไปมาก ไม่งั้นมันจะออกมาทักทายเราตอนนี้อีกที แหวะ.... :o(        

 
 สวนนี้เจ้าของสวนบอกว่าเป็นการตัดสางระยะที่สอง หมายความว่าไม้สักก็ยังไม่หมดสวน แต่เขาตัดขายเป็นบางส่วนก่อนครับ ไม้ก็เลยมีปริมาณไม่มาก   

     
    พอถึงที่หมาย อันดับแรกของเราทุกคนคือ ต้องจอดรถแล้วเดินสำรวจครับ อันนี้ทุกคนจำทำเป็นอัตโนมัติเลย สำรวจว่า พื้นดินแข็งดีไหม มีรังผึ้งหรือรังต่อแถวๆนั้นไหม ทางรถไปถึงหมอนไม้ไหม และอะไรอีกสารพัด

 
  หลังจากเห็นสภาพโดยทั่วไปแล้วก็จะมีการวางแผนกันว่าจะเอาไม้กองไหนขึ้นคันไหน กองไหนขึ้นก่อน-หลัง อันนี้เราไม่ต้องคิดให้ปวดหัวครับ ฮ่าาาา เพราะว่าเรามีเจ้าหน้าที่ ที่มีความเชี่ยวชาญงานมากๆ เห็นกองไม้แล้วสามารถคำนวนตัวเลขปริมาตรไม้ออกมาราวกับมีคอมพิวเตอร์ติดตั้งในหัวเชียว 
 
 
                

      นี่ไงเครนติดรถบรรทุก หรือรถเฮี้ยบ  
 
 
 

 
ภาพนี้มีอะไรน่าสังเกตุไหมครับ เห็นสีน้ำเงินคาดขวางแนวไม้ไหมครับ สงสัยไหม ทำไว้ทำไมเอ่ยยย  คำตอบคือเอาไว้กันขโมย ขโมยไม้ครับ เราพ่นสีคาดตามแนวไม้ไว้หากมีใครหวังดี ขยับไม้เราไปหรือแบกไปสักท่อนหนึ่งแนวของสีก็จะเปลี่ยนไป เจ้าของไม้ก็รู้ได้ทันทีว่า ไม้ของเรามีผู้หวังดี ยืมไปโดยไม่ได้บอกแล้ว เราก็จะได้เอารูป ถ่ายไปแจ้งความได้ว่าไม้ผมหายครับบบบ 

 
  วกกลับเข้ามาในเนื้อหากันหน่อยครับ หลังจากวางแผนกันดิบดีแล้วก็เริ่มการสอด-รัด-ยกและวางครับ 
 
 
 

 

ในท่านี้สหายหนุ่มผู้บังคับเครน กำลังจัดการกับสลิงหลังรถ  
 
 

ไม้มัดแรงถูกหิ้วขึ้นไป และมีเจ้าหน้าที่อีกคน กำลังจดบันทึกว่าท่อนซุงแต่ละท่อนมีหมายเลขอะไรบ้าง แล้วก็จะมีเจ้าหน้าที่อีกคน (เสื้อสีม่วงๆ) อยู่บนรถเพื่อเขี่ยๆๆๆและจัดแนวไม้ไม่ให้ขวางลำกันอันจะทำให้ใส่ได้ไม่เต็มคัน 
 
 

ยกขึ้นได้ขนาดนี้เลยครับ  
 
 

แล้วก็มีเจ้าหน้าที่คนเสื้อสีม่วงนี่แหละที่คอยคัดแนวไม้ให้ตรงๆ   
 
 
 

ใช้ลวดสลิงในการมัดครับ พี่คนนี้เขาบอกว่าเขาหนังเหนียวไม่กลัวลวดสลิงบาดมือก็เลยไม่ได้ใส่ถุงมือ  
 
 

เจ้าหน้าที่อีกคนบอกว่า "เฮาหนังบ่เหนียวใส่ถุงมือดีกว่า"  
 
 

แล้วมัดนี้ก็ถูกยกไปครับ 

เอาให้หมดกองครับ  
 
 

หมดกองนี้ผลคือคันหนึ่งเต็มคัน แต่อีกคันยังครึ่งๆอยู่ครับแล้วเราก็ต้อง move ไปกองใหม่ครับ 

กองนี้อยู่ใต้ต้นมะม่วงพอดิบพอดีครับ แล้วก็มีมดแดงเยอะมากๆ ......สังเกตุเท้าแกให้ดีครับ 
 
 

โอ้โห้ เทพสุดๆ ใช้เท่าบังคับเครนได้ด้วย แต่แกก็ให้เกียรติเครนของแกโดยการถอดรองเท้าออกก่อน
 
 

มัดสุดท้ายสำหรับสวนนี้ครับ 
 
 

โอมมมม จงลอยยขึ้นไป  

ไม้เต็มรถพร้อมเดินทางแล้วครับ แต่....  
 
 

ต้องตีตราไม้ก่อนครับ ฆ้อนที่ใช้ก็จะเป็นฆ้อนเฉพาะสวนไหนสวนนั้นครับ ไม้ที่เรียงหมอนอยู่เราจะไม่ตอกตาหรือตีตราครับ จะตีตอนขึ้นรถ แต่ถ้าตีไม่ครบก็อาจเดือดร้อนได้หากเจ้าหน้าที่เรียกตรวจ เพราะเขาจะหาว่าเป็นไม้เถื่อน 
 
 

นี่แหละครับฆ้อน ระหว่างนี้คนที่บันทึกเลขประจำท่อนไม้ ก็ต้องเอาบัญชีที่บันทึกไปจัดทำเป็นใบ สป.15 เพื่อเป็นบัญชีประกอบการเคลื่อนย้ายไม้ออกจากสวนครับ เจ้าของสวนก็ต้องเซ็นต์คนขับรถก็ต้องเซ็นต์ จะเอาไม้ลงที่ไหนก็ต้องแจ้งหมด  เอาหละได้เวลาเอารถไม้ออกจากสวนกันแล้ว
 
 

เห็นร่องน้ำแล้วหวาดเสียวรถติดจังเลย และแล้ววันนี้เราก็ออกจากสวนกันได้โดยไม่มีปัญหาอะไรครับ ถึงแพร่ โดยสวัสดิภาพ 
 
สงสัยต่อไหมครับว่า เวลาเขาจะเอาไม้ลงหละ เขาจะทำยังไง????????? 
 
 
 
 
 เฉลย ยกกระบะเลยครับ ภาษาชาวบ้านเขาเรียกว่า "ยกดั้มเลยลูกพี่"
 
ลากันไปเท่านี้ก่อนนะครับ